تأثیر درمان فشاری- مکشی (vct) بر ترمیم زخم پای بیماران دیابتی

چکیده زمینه و هدف: یکی از مشکلات شایع دربیماران مبتلا به دیابت شیرین, نارسایی درترمیم زخم پای آنان می باشد که منجر به قطع پا یا ساق می گردد. تلاش های فراوانی برای درمان زخم پای بیماران دیابتی صورت گرفته است و هدف این مطالعه بررسی تاثیر درمان مکشی- فشاری (vct)در ترمیم زخم پای بیمار دیابتی می باشد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی یک سو کور در سال 1385 در شهر زاهدان انجام شد. 22 اندام مبتلا به زخم پای دیابتی در22 بیمار از طریق نمونه گیری در دسترس مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی در یکی از دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. اندازه گیری مساحت سطح زخم با روش استریولوژی و از طریق روش شمارش نقاط منظم با بهره گیری از اصول کاوالیه قبل از درمان و 3 هفته بعد ازآن انجام گردید. گروه آزمایش علاوه بر درمان متداول، با سیستم مکشی ـ فشاری دستگاه وازوترین نیز درمان شد. برای گروه کنترل فقط درمان متداول یعنی دبریدمان, درمان سیستمیک (آنتی بیوتیک), شست وشو با نرمال سالین و بانداژ روزانه انجام گرفت. از آزمون t زوج برای مقایسه ی داده های قبل و بعد درمان درون گروهی و tمستقل برای مقایسه ی داده های بین گروهی استفاده شد. یافته ها: میانگین مساحت سطح زخم پا درگروه آزمایش از 3/10±05/48 میلی مترمربع به 4/4±6/34 میلی مترمربع (01/0p<) ودرگروه کنترل از 4/14±9/59 میلی مترمربع به 8/13±8/56 میلی مترمربع کاهش یافت (01/0p<). میزان بهبودی زخم پا در گروه کنترل 6 درصد و در گروه آزمایش 4/28 درصد بود (05/0>p). کاهش میانگین مساحت سطح زخم پا بعد از درمان در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بیشتر بود (01/0p<). نتیجه گیری: زمانی که درمان مکشی ـ فشاری با مراقبت مناسب از زخم پا، توأم شود سبب افزایش ترمیم زخم پای دیابتی می شود. پیشنهاد می شود که بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی و زخم های مزمن بدون بهبود, برای ترمیم زخم و حفظ اندام از درمان مکشی - فشاری دستگاه وازوترین استفاده نمایند.